Stòri de Emigrànt

Coraggio tiranesi, siate buoni, gentili e pazienti: volete  cominciare con me una avventura ogni 15 giorni su questo giornale? Se sì, allora proviamo a leggere insieme alcune storie del libro “ Stòri de emigrant “scritto  in dialetto tiranese da Cici Bonazzi.

Nel modesto e ruvido mio parlare leggerò in dialetto dei brani del libro che l’indimenticabile Cici Bonazzi scriveva nei suoi ricordi.

Ezio (Mèngu)

Parò àla fin, dòpu vintòt dì de cruciéra,

an sa rüàa a destinaziùn àa cun tüt al mal de mar e ‘l noss trasü.  An séra sì ‘n pitìn püsée magrulìn ma parò an séra amò viv. 

A speciàch “al punto di sbarco”, bàndi e fanfàri a sunà!, gnàa chìli cùli sciguèti cun al scarfòi; gh’éra ‘nvéci i angégher üstragliàn, tücc spirlungùn e cul müs panulént, che cun an toch de ‘n làpis i fàva sü ‘n ségn par ìna càrta cùma ‘n pasàva a ün a ün e, sémpru a ròscia cùma i péguri, i ga cargàa sü par an trénu e spedìi al “campo di smistamento”: baràchi de laméra cun al refetòi, “camere doppie” e còmut a sbàlz par cìrca ‘na tresenténa de nòtri.

 Ansùma, car matèi, cùma disévi, l’éra tüta ròba par i sciùr. Chèl che mancàva l’éra chèla vìs’cia de scudèscia de nisciulìn che ‘n dupràva a scursà li vàchi fo di pràa…

Cun al prugrès che la cambiàa sü tüt, al dì de ‘ncöö sa ciàpa l’aeruplànu e ‘n ménu de 24 ùri, ta sée chilò. 

Ta pàset al témp tacàa al sedìl cùli töi sgrìnfi sénsa che ‘l ta pàsi ‘na gügia an chèl post e ta fée la spöla, int e fo dèl còmut cùli müdàndi ‘n man par la tremaröla che ta gh’ée, pensàndu se par càsu stu urscelùn al pödarés crudà giù e po, strach cùma dùu àsan cùi öcc e i canavèli sgùnfi, ta sòltet giù a basà chèla tèra e ringrazià il Signùr, cùma i fàva chìi por diàu de ‘na òlta cùra che i stàva sü ‘n di bàrchi a véla a fa pigòlsa e a fa ‘l viàcc de vot mesèt u àa ‘n pitìn de pü…..

L’è visìn la verità

tüt sta stòria de cruciéra,

àa se scrìcia par grignà

iè mìga bàli ma… quàsi véra.

Se la memòria ma tradìs

u de duprà la fantasìa,

l’amputànt l’è sü capìs

àa se gh’è int ‘na quài büsìa.

Iscì pròpi l’è po ‘ndàcia

par lagà ‘l mè bèl Tiràn,

an tèl scos i ma la dàcia

diventàndu üstragliàn.

An sta tèra de cangùri

àa i bedùli ga sü föia,

mìga sterlìni cùi “dulùri”

mè ià dicc par fach la vöia.

Cùla prèsa de adès

ciàpa tücc l’aeruplàn,

bàsta dùma avèch al s’cès

e tegnìs li bràghi ‘n man.

L’è sparìi chèl gran barcùn

cun veràndi e bèi bersò,

se giù crùda l’urscelìn;

fa nigùt: l’è mìga to…

Continua ….