Quàndu ‘n fümàva la bàrba de sörgu

Car Tiranés, Voi che ormai siete rimasti in pochi a parlare il dialetto, leggete questo scritto. Leggete ogni quartina adagio, ma adagio, come si gusta la “tanéda”. Se lo leggete ad alta voce è meglio. Se siete arrivati sino in fondo, se avete capito lo scritto e non vi gira la testa potete vantarvi d’essere un “ sopra vissuto “ della Vecchia e Bella Tirano dei nostri tempi e…. potete esserne fieri, uniti al sottoscritto.

Va salüdi caramént.

Quàndu ‘n fümàva la bàrba de sörgu

(ovvero la “ droga “ del nostri tempi)

Tùrmach, guluàsc, chèli i éra li zigarèti

per nòtri buciàsci, chèli i éra li predilèti,

ma de ghèi alùra ‘l gh’éra gnàa l’umbria

per nòtri büli dèla cuntràda de S. Maria.

Iscì ‘l Luciànu che l’éra de cràpa fina

la vedüü ‘l vèciu Pédru che sira e matìna

ìl pipàva de brüt che ‘l paréva ‘n camin

‘n g’à dìcc: àa nòtri ’l pias fümà ‘n pitìn,

‘n vulerés güstà ‘l füm che dà la pas,

viàl giù per ‘l stùmach e tràl fò del nas”.

‘L vèciu Pédru che l’éra un gran balòs

la vedüü ‘na fèmna cun giù ‘n del scòs

trèi puiàti de sörgu cun la bàrba sèca,

la tiràa ‘n bùf de pipa e cùn fò busèca

‘l g’à dicc al Luciànu che lüü ‘l pipàva

bàrba de sörgu e ìscì ‘l risparmiàva.

Sicùma ‘l Pédru l’éra miga ‘n margnàch

‘n sa corüü ‘n dèla sò crapéna de piàch ,

sü la ringhéra ‘l Pédru ‘l tacàva sü li puiàti,

e fò per la teràza ‘l spianàva àa li patàti.

Cun la bàrba déli piuàti ma fàcc sü li zigarèti

‘nrutulàdi cun carta de giurnàl fàccia a fèti.

Chèla del Màriu e del Luciànu l’éra gròsa,

pòo ma tacàa a pipà de brüt e sénsa pòsa.

I nòs böcc del nass i paréva camin ‘ncendiàa ,

Che guduria! ‘N usàva e ‘n grinàva cùma danàa,

pòo ‘n de bòt ‘l Màriu che l’éra de Gèsa e uratòri

’l g’à aparüü S. Pédru che ‘l fùmava cun dès suòri.

‘L Luciànu ‘l tràva sòlc cùma ‘n cabrùn danàa ,

‘l cridàva cun la bàva àla bùca e öcc sbarlatàa

“ Scultìi! ‘L vèciu Tunàia i l’à fàcc sindàch de Tiràn

d’ùra ‘nnanz ‘n maiarà gran mùschi e tavàn !” .

Mi, che eri pipàa nùma mezza zigarèta ,

sòo curü giù ‘n curt dal Pédru cuma ‘na saèta.

Gòo rufianàa tütt ! L’à grignàa cun la bàla de l’öcc ,

pòo l’è corüü su ‘n crapéna e per destö ‘l malöcc

cun trèi sedèli de àqua l’à sluzzà i mée dùu amis

pòo la dìcc: buciàsci, vuléuf gudè ‘n pìt de Paradìs,

ma adès i capìi che l’è mèi maià pulénta e chisciöi

fina a che s’è pìscen e sa pìscia amò ‘n dei lenzöi .

Ezio (Méngu)