Carga ‘l tò ruchsach cun ‘l pésu che tà ga rüet a portà !

Chèi che i dis che ‘l savè cuntadìn l’è mìga cultüra i è pròpi cràpi de ravanèl!

Stìi a sentì la sciénsa del vèciu Pédru, a lüü la vàca la gh’éra maiàa ‘l lìbru parò ‘l bagnàva ‘l nas ai prufesurùn cun ‘l so savè cuntadìn.

‘N dì ‘l Pédru ‘l m’à dicc: “Eziu, ‘ncöö ‘ndòo a munt, se ta vöö ta tìri rée, parò ta gh’ée de purtàm ‘l ruchsach”. Gnàa finìi de dil che mi gh’éri sü ‘l ruchsach ‘n spàla.

‘L Pédru la tacàa a cargàl de patati gròsi fina a fal vegnì sgùnfiu e ras e po ‘l m’à dicc: “Eziu, l’è piée ‘l ruchsach?” Mì gòo dicc de sì e lüü ‘l ma dìcc:gnamò.

‘L Pédru alùra l’à tiràa fo ‘na cavàgna de fasöi gros e i l’à ‘nversàda giù ‘n del ruchsach, i fasöi i è ‘ndàcc ‘n mèz ali patàti e po ‘l m’à dicc: “Eziu, l’è piée adès ‘l ruchsach?” Mì gòo dicc de sì e lüü ‘l ma dìcc:gnamò.

‘L Pédru alùra l’à ciapàa scià ‘na sedèla de crùsca de furmentùn e i l’à ‘nversàda giù ‘n del ruchsach che l’è finida ‘n mèz a i fasöi e ali patàti, po ‘l m’à dicc: “Eziu, l’è piée u l’è mìga piée ‘l ruchsach? Mì gòo dicc de sì e lüü ‘l ma dìcc:gnamò.

‘L Pédru alùra, pacìfich cùma trèi lìri, l’à ciapàa scià ‘n butisìn de gràpa e i l’à tacàa sü ‘n del ruchsach, e po ‘l m’à dicc: Eziu adès ‘l ruchsach lè piée, e po l’è s’ciupàa ‘n de ‘na grignàda che l’à facc tremà li canài del tècc.

Mì séri ‘ncriscölàa sùra ‘l risc per la càrga del ruchsach e gòo dicc: “Pèdru, adès ‘l ruchsach ‘l ma strèpa ‘l filùn dela schèna!!Ghè rüi mìga a purtàl !

 ‘L Pédru ‘l s’à tiràa fo de bùca ‘l canèl dela pìpa e ‘l m’à dìcc: “Eziu, pròpi iscì ta vulévi! Regordàt bée che ‘l to ruchsach l’è cùma la nòsa vìta.

Li patàti che tòo cargàa par prim e che i à facc ‘l ruchsach sgùnfiu i è lì ròbi pü ‘mpurtànti che i è po la famìglia, i fiöi, la salüt, la ca, ‘l laurà; sti ròbi i è già ‘na gran càrga e i fa la vìta ràsa de fadìghi, parò poch u negün i sa contenta de chèsti ròbi àa se ‘l ruchsach pésa già abòt abot .

I fasöi che tòo inversàa ‘n del ruchsach i è la màchina e la ca al mar e a i munc.

La crusca de furmentùn  che amò u tracc giù nel ruchsach i è li sigarèti, i prufüm e tücc i vìzi e stravìzi. Cùma ta vèdet àa chèsti ròbi minüdi i à truàa post ‘n del rucksach e iscì mì tòo quasi strepàa ‘l filùn dela schéna par la fadìga e dòpu ‘n pit ta sarée sciòp de la fadiga e tòa mulerée a tèra ‘l sàch.

Car rais, ‘n dela vìta l’ucùr prìma cumincià a cargàs del gros, dali ròbi pü ‘mpurtànti e po, se sa ta g’à rüet, ta pö cargàt giù àa de ròbi fìni, ma prima cargàt dèli ròbi che cünta. Se per tì la carga lè già pesanta, làsa bùi li òtri ròbi, sedenò ta se strepèt ‘l filùn dèla schèna e ‘l ta varà tütt ‘n malura.   

Mì gòo respundüü; “Pédru u capìi l’antìfuna parò u mìga capìi parchè ìi tacàa giù ‘n del ruchsach àa ‘n butìgliùn de gràpa!”

E lüü: “Eziu, ta vederée che ‘n dela vìta, al mumént giüst, tànti òlti ‘n grapòt ‘l ta tìra sü ‘l muràl e ta ciapèt ‘n pit de forsi. Adès desgrùpet fo, ‘l ruchsach ‘l porti mi,   e tì möv li argàli che sü a munt i spècia li ròbi che u cargàa ‘n del ruchsach”.

Ezio (Méngu)